Annem...

yaş,65.

34 yaşında 3 çocuğu ile dul kaldı.babamdan kalan emekli maaşı ile,3 tane çocuğunu(en büyükleri bendim 15 yaş,kız kardeşim yaş 13,erkek kardeşim yaş 7)büyüttü,eğitti,öğretti.ucundan köşesinden üniversite de gördük.ben 3.yılda terk,erkek kardeşim 2 yıllıktan mezun.kızkardeşim enstitü mezunu oldu.hepimiz bir şekilde hayata tutunduk.

anneliğin ne olduğunu,benim ikizlerim olduğunda eşimin sabahlara kadar çocukları için uykusuz kaldığında fark ettim.anne için sınır yoktu,yorgunluk yoktu,uykusuzluk yoktu.o zaman anneme daha çok saygı duydum(eşime de).

annem,tahtakaleden kazak,hırka,terlik alır,getirir,semtte konu-komşuya satar,bize yokluğu yaşatmazdı.dikiş dikerdi.kızılaydan ilk yardım kursu görmüştü,iğnecilik yapardı.bu, ben liseyi bitirip,hayata atılana,ev geçimine katkı sağlamaya başladığım zamana kadar devam etti.sonrasında da devam etti.

biz annemizi çok seviyoruz,anneme hakettiği şeyleri ona verebildiğimize inanmıyorum.hala ona hakettiğini vermek için mücadele ediyoruz.Allah bize vermeyi nasip etsin diyorum.

annemin,yüzüne son otuz yılın izleri yerleşmiştir.yüzündeki o çizgiler,bizim üzerimizdeki haklarını,izlerini yansıtır.herkesin annesi bir başkadır.benim için; annem bambaşka.dünya bir yana,annem bir yana.cennet,onun ayakları altında...

bu yazı;annelerle ilgili bir yazı olmakla birlikte anneler günü ile ilgili değildir.

ANNELER GÜNÜNE KARŞIYIM.annesiz çocuklar için!

babalar gününe karşıyım.babasız çocuklar için!