120

dün akşam bir kanalda seyrettim bu filmi.sinemada seyredememiştim.film çok güzel anlatmıştı,anlatılmak istenileni.birileri vatan sevdası ile canını ortaya koyarken,birilerinin de yaptıklarının bedelini ödemesini,birilerinin korkaklığını afişe ediyordu.mesela vali;durumu en iyi nasıl idare ederimin derdini güderken,birileri vatan için herşeyini verebileceğini dillendiriyordu.tüccar olan savaşta da tüccardı.savaşa tüccar zihniyeti ile bakıp,savaştan nasıl sıyrılacağının hesaplarını yapıyordu.filmde gözlerinizin ıslanmaması neredeyse imkansız.onlar (120 delikanlı)vatan için(namus,şeref,onur,bayrak için),ne verebileceklerini gösterdiler.üçte ikisi dönüş yolunda şehit oldu,dönenlerin de 22 si sağ kaldı. bir sahnesi çok etkiliydi.dönenlerden biri tedavisi sırasında şehit oluyor,dedesine bu söylenirken; asker, dedeye "babası nerede?" diye soruyor.dede "yemende"diyor.tarihten gördüğümüz kadarı ile,bu vatanın her köşesinde destanlar yazılmış,namus için,vatan için,bayrak için(belki masadakiler başka şeylerin peşindeydiler bilinmez).ancak,cephedekiler,sıkı destanlar yazmışlar.Allah onlardan razı olsun.ben bir ticari seyahatimde,(mevsim yaz)antalyadan denizliye geçmiştim.antalyada kimin eli,kimin cebinde belli değil(namus anlamında);denizlide de bir müşterimin ofisinde çanakkale ile ilgili hikayelerin afişleri vardı.namus için yazılan destanlar.nereden...nereye...biz kurtuluş savaşını kazanmışmıydık sahiden...